De reden waarom ik zilver geef?

Toen we besloten om op de puszta te gaan wonen, maakte we ook het besluit om een hond aan ons gezin toe te voegen. Nog, voor we naar Hongarije verhuisde, hadden we ons eerste koppel border collies. Mijn ervaring met honden was in zoverre beperkt, dat ik opgroeide met een huishond en de laatste 18 jaar een een jack Russel eigenaar was, van een jack die heel goed luisterde, een ras waarvan me altijd gezegd was geweest dat een Russel opvoeden onmogelijk was.

Toen, we naar Hongarije verhuisden, had ik nog niet echt een idee hoe 'remote' dit ging zijn en wat de gevolgen hiervan konden worden. Ik had een stevige basis aan diergeneeskundige en alternatief geneeskundig ervaring maar kon toch niet goed inschatten waar ik mee te maken zou kunnen krijgen.

Bleek dat een dierenarts vinden die naar ons dorp wilde komen, voor noodbehandelingen bij vee, al een hele opdracht was en buiten de uren of in de weekends bijna een onmogelijkheid. Een dierenkliniek was een uur van ons vandaan en maar enkel tijdens weekdagen tot 5u geopend.

De puszta ontdekken was een nieuwe wereld van onbekende ziektes en ervaringen... Parvo? Meningitis? Parasieten? Tetanus bij schapen? Onbekende terreinen die in mijn leventje in Belgie nooit voorkwamen.

Op record time moest ik "volwassen worden" en kreeg ik een stevige uitdaging met de realiteit. Maar ik hou van studeren dus de laatste 7 jaar zat ik dagelijks met mijn neus in de boeken op zoek naar antwoorden voor nieuwe vaststellingen. We leerden op een harde manier, hoe beperkt diergeneeskunde hier in de puszta is, hoeveel dieren aan hun lot worden overgelaten; moedwillig maar ook ongewild. Hoeveel keren je machteloos kan staan als je geen dierenarts kan vinden maar ook, hoe beperkt de kennis hier is, van veel problemen die zich voordoen. Ik heb het geluk gehad ondertussen enkele fijne contacten te hebben uitgebouwd met plaatselijke dierenartsen. Maar mocht ook 7 jaar nieuwe ervaringe opdoen.

De puszta is zo rauw dat alles je dood wil!

Een nieuw ziektebeeld?

Kortgeleden mocht ik een heel nieuwe ervaring opdoen, waarbij ik op een vrijdagochtend, vroeg in de morgen een telefoontje kreeg, met de vraag hoe deze persoon haar hond kon helpen? De symptomen waren convulsies, omvallen, stijve houding en een stijve gezwollen nek. Er was vermoeden van koorts en de eigenaren hadden een teek gevonden dus er was angst voor Lyme of tekenziekte.

Gelukkig hadden de eigenaren sinds kort een flesje zilverwater 40PPM in huis waardoor ik hen kon adviseren onmiddellijk de behandeling met zilver op te starten en elk half uur, een dopje van het flesje met een lepeltje te geven dit totdat ze naar de dierenarts zijn zituur had. Wanneer ze eindelijk bij de dierenarts arriveerden, was er geen koorts te bespeuren en kon de dierenarts niets vaststellen. Ik adviseerde om de behandeling voor de zekerheid door te zetten en diezelfde dag nog 5 keer zilverwater aan te bieden en dat zeker een week door te zetten. De hond knapte snel op maar bleef nog enige tijd met een soort houterigheid lopen. Dus besloten we de behandeling 2 weken aan te houden. De hond knapte compleet op.

2 weken later komt mijn man me zeggen dat 1 van onze laatste pups (in maart een jaar oud) niet in haar normale doen was. Ze kwam niet echt aandacht vragen, ze was niet enthousiast over haar eten. Dus bracht hij haar onmiddellijk binnen, ik betaste haar, keek naar haar tandvlees, tong, oogwit. Voelde of er obstructies aanwezig waren maar er waren weinig uiterlijke symptomen. Ze leek zwak, had precies nekpijn en een houterig loopje. Ze wilde constant op haar zijde slapen in een best onnatuurlijke houding. Omdat ik nog geen idee had of dit om "trauma" ging of ziekte heb ik haar direct zilverwater toegediend, elk half uur en arnica montana om een mogelijk trauma uit te sluiten.

Ik bermerkte snel dat ze goed reageerde op de behandeling maar er was zichtbare pijn. Ik bood haar wat te eten aan om te kijken of ze eetlust had, daar had ze wel interesse voor, ze trok haar neus op voor brokken maar wilde wel wat gehakt eten en wat spaghetti. Ik zette de zilverwater behandeling voort elk half uur en bood haar ook regelmatig een beetje voedsel aan en gaf haar met een spuitje, water, elk half uur en zette mijn wekker om de 3 uur om haar te controleren tijdens de nacht. Er was geen verslechtering doorheen de nacht en de dag erop was ze in betere conditie.

Je mag me ook vragen WAAROM ik geen dierenarts "belde" wel zoals altijd... worden onze dieren ALTIJD op een vrijdagavond of in het weekend ziek :) dus geen dierenarts te bespeuren. Zelfs met de contacten die ik heb mogen opbouwen is er geen dierenarts die bereid is om voor ons beschikbaar te zijn in de weekends. Dus moest ik zowizo tot maandag uitzingen; op de ervaring en kennis die ik had om dit aan te pakken. Gelukkig, was haar situatie tegen maandagochtend in zoverre beter, dat er geen echte diagnose meer te stellen was, bij de dierenarts en zette ik dus de huidige behandeling verder, voor de komende 14 dagen tot de houterigheid volledig uit haar lichaam is.

Nu, herkende ik duidelijk dezelfde symptomen als bij die mensen die me contacteerden 14 dagen eerder. Maar bij ons was er geen teek gevonden... Wel, hadden onze honden "geit" gekregen die in haar "bevalling" was gebleven. Dus was er kans dat ze op deze manier mogelijk in contact waren geraakt met een besmette teek.

Het antwoord?

Op zoek naar duidelijkheid in dit ziektebeeld,

kwam ik op meningitis (hersenvliesontsteking) waarbij 1 van de keysymptomen "nekpijn" is of dus een stijve nek, waarbij er een houterig loopje speelt. En de hond niet als normaal over zijn schouders kan of wil kijken. Er is duidelijk een signaal van pijn, dit kan komen met omvallen, epilepsy, hoofdpijn, schreeuwen of huilen, braken, en griepverschijnselen. Normaal word er altijd antibiotica ingezet in deze situatie vandaar ook dat beiden honden goed reageerden op zilverwater maar was een hoge PPM van 40 wel noodzakelijk om een diep bereik te hebben.

Zo dankbaar voor deze ervaring en nieuwe kennis en ik hoop hiermee jullie inzicht te geven in het "geschenk" ZILVERWATER en hoe fijn het is om dit middel in je huisapotheek te hebben. Want het geeft toch een mogelijkheid om noodgevallen in zoverre te kunnen opvangen dat je meer tijd hebt om je dierenarts te bereiken.

Moest je vragen hebben zijn deze altijd welkom :).